ไม่มีวาสนา....

"ไม่มีวาสนา" คำๆนี้โดยทั่วๆไป
มักจะเป็นคำรำพึง รำพัน ทอดถอนใจ
แสดงถึงความน้อยเนื้อต่ำใจ
รวมไปถึงเป็นคำปลอบใจตัวเอง

คำนี้เหมือนตลกร้ายของใครหลายๆคน
ก่อนหน้านี้หลายๆครั้งผมก็มักจะกล่าวคำนี้
ถ้าหากเป็นคนรุ่นผม น่าจะพอคุ้นๆบทกลอนประชดชีวิตและโชคชะตาบทนึงที่ว่า

"พรหมลิขิต ขีดเขี่ย ให้เหี้ยเดิน
เหี้ยก็เพลิน เดินตาม ไม่สงสัย....."
เป็นการประชดผสมกับปลง พร้อมทั้งก่นด่า สวรรค์ ที่ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย

ซึ่งพอเวลาผ่านเลยมาตอนนี้
ก็ได้เรียนรู้ว่า มันเป็นวิธีคิดที่ผิด
เพราะว่าจริงๆแล้ว "วาสนา" นั้นมันสร้างได้

"วาสนาจะว่าอีกอย่างก็คือ"ความเหมาะสม"
เราเป็นแบบไหน ความคิดเราเป็นแบบไหน
มันก็ดึงดูดสิ่งที่เป็นแบบเดียว หรือคล้ายๆกัน
รวมเข้ามาหาเรา

การที่เราผิดหวังกับสิ่งไหนๆ
นั่นก็คือเรายังไม่เหมาะสมกับสิ่งนั้นๆ

หากต้องการและปรารถนาสื่งใด
ก็ต้องทำตัวเอง ให้เหมาะสมกับสิ่งนั้นๆ

อยากมีคนมาช่วยเหลือ ให้ความอุปถัมป์
ก็ต้องอ่อนน้อม ถ่อมตน ทำตัวให้ผู้ใหญ่
รู้สึกอยากจะส่งเสริม ช่วยเหลือ

อยากให้มีคนมารักชอบ ก็ทำตัวให้ดีมีน้ำใจ
ไม่เห็นแก่ได้เพียงฝ่ายเดียว คิดแต่จะได้

อยากให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านช่วย ก็หมั่นสวดมนต์
ไหว้พระ ถือศีล ฝึกตนตามพระธรรม
พิสูจน์ให้ท่านเห็น ว่าเราเป็นคนดี ท่านช่วยเหลือ
ส่งเสริมชีวิตไปแล้ว จะมุ่งหน้าทำแต่สื่งดีๆ

อยากมีวาสนาดี ก็ต้องปรับปรุงพัฒนาความคิด
และชีวิตให้มันดี เหมาะสมกับการจะได้รับสิ่งดีๆ

รำพึงรำพัน น้อยอกน้อยใจไป
มันก็ไม่ทำให้มีวาสนาขึ้นมา
ถ้ารู้แล้วว่าวาสนาไม่มี ก็จงสร้างมันขึ้นมา