Last updated: 28 มี.ค. 2563 | 2164 จำนวนผู้เข้าชม |
"พระเวท" ถือเป็นพินัยกรรมทางกวีนิพนธ์ของปฏิกิริยาร่วมกันของชาวฮินดู
ซึ่งมีต่อความอัศจรรย์ และความหวาดหวั่นในการดำรงชีวิต ประชาชนชาตินี้ผู้มีจินตนาการอันเข้มแข็งและสดใส
ได้ตื่นขึ้นในสมัยรุ่งอรุณแห่งอารยธรรม และได้รู้สึกถึงความลึกลับอันไม่มีที่สิ้นสุด ซึ่งมีปรากฏอยู่ในชีวิต
มันเป็นความเชื่อถืออย่างง่ายๆ
แต่พราหมณ์ฮินดูยุคแรกที่บัญญัติพระเวทขึ้นมา ไมกล้าที่จะอ้างเอาความรู้ที่ค้นพบนี้
อวดอ้างเอาว่าเป็นการค้นพบของเหล่าตน จึงได้กล่าวว่าเป็นสิ่งที่พระเป็นเจ้ามอบให้ผ่านทางจิตวิญญาณตามธรรมชาติในป่าเขา
ผู้บัญญัติกล่าวว่าจิตวิญญาณแห่งธรรมชาติ นิมิตมาให้สัมผัสในรูปลักษณ์ของ"วัวป่า"จึงเป็นที่มาแห่ง "โคนนทิ"
พาหนะแห่งพระอิศวรที่นำเอาสาสน์จากพระองค์มาถ่ายทอดสู่มนุษย์ วัวจึงเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ของชาวฮินดู มาแต่ยุคดั้งเดิม
จึงได้อ้างเอาว่าเทพเจ้าเป็นสาเหตุแห่งธาตุมูลและพลังทุกชนิดของธรรมชาติ
แต่เป็นความเชื่อถือที่องอาจและเปี่ยมด้วยความหวัง ความรู้สึกถึงสิ่งลี้ลับมหัศจรรย์เช่นนี้ก่อให้เกิดความเสน่หาต่อชีวิตมากขึ้น
มิได้ถ่วงให้ชีวิตหนักลงด้วยความงงงวยแต่ประการใด
มันเป็นความเชื่อถือของชนชาติ ซึ่งไม่มีภาระต้องครุ่นคิดถึงความหลายหลากอันขัดแย้งกันในโลกแห่งวัตถุวิสัย
แม้ว่าในบางครั้งความเชื่อถือนี้ ได้รับแสงเจิดจ้าจากประสบการณ์ภายใน เช่น สัจธรรมนั้นมีหนึ่งเดียว ผู้รู้จะเรียกสิ่งนั้นด้วยชื่อต่างๆกันก็ตาม"
สำนักฤษเวทย์
13 ก.ย. 2566
1 ส.ค. 2566
10 พ.ย. 2566
16 ต.ค. 2566